Aniek van Koot over VIVA400
‘Ik vind de VIVA400 een prachtig initiatief, omdat het
vrouwen die echt iets bereikt hebben in de spotlights zet. Mooi ook dat ik een
plekje tussen al die prachtige vrouwen heb gekregen. Al doen de meesten het
voor mijn gevoel zo veel beter dan ik. Mijn eerste reactie was dan ook: ‘Dit
verdien ik toch niet? Geef de plek aan een ander’, haha.’
Hoe het begon voor Aniek van Koot
‘Ik ben geboren met meerdere complicaties aan mijn
rechterbeen, waardoor ik van mijn eerste tot mijn twaalfde veel narigheid heb
meegemaakt. Ik heb een stuk of tien operaties ondergaan en ben uiteindelijk in
een rolstoel terecht gekomen. Mijn ouders waren de beheerders van een
tennishal, dus ik tennis al zo lang ik me kan herinneren. Sinds 2000 doe ik dat
in een rolstoel en ook daarin vond ik het heel erg leuk. Het moment dat ik
voelde écht succes te kunnen halen, was toen ik in 2012 de finale van de
Paralympische Spelen bereikte tegen Esther Vergeer en met zilver naar huis
ging.’
Het hoogtepunt
‘Het mooiste moment uit mijn carrière is de winst van
Wimbledon in 2019. Samen met mijn coach heb ik van wedstrijd naar wedstrijd
geleefd. Ik vond het heel spannend, maar het ging elke dag een beetje beter.
Tot aan de finale: het toppunt. Daarin speelde ik tegen Diede de Groot, ook
mijn dubbelpartner en de nummer één van de wereld. Toen ik van haar won, kon ik
alleen maar huilen. Mijn coach zei meteen: ‘Aniek, dit heb jij gedaan!’ Dat
moment wil ik wel elke dag opnieuw beleven, zo bijzonder! Winnen van Diede
voelde niet dubbel. Zij is net als ik een goede verliezer. We gunnen het
elkaar. En als we de volgende dag als partner met een gemeenschappelijk doel op
de baan staan, gaan we er gewoon weer voor. Dat gaat gelukkig heel natuurlijk.’
‘Ik ben niet bang om
mijn mond open te trekken en ik hoop zaken te veranderen’
Blessure
‘Door corona kon ik een tijd niet tennissen, maar heb
ik wel veel krachttraining gedaan om in vorm te blijven. Toen het mocht, ben ik
meteen volle bak weer begonnen. Ik dacht: ik ben toch fit en sterk, dus dat kan
wel en een klein beetje pijn hoort er altijd bij. Niet dus. Ik blijk nu het
carpaletunnelsyndroom te hebben. In eerste instantie werd er zelfs gesproken
over een operatie, maar dat hoeft gelukkig niet. Inmiddels heb ik injecties in
mijn hand en pols gekregen, moet ik verplicht een brace om en heb ik net een
paar weken volledige rust gehouden. Nu mag ik af en toe de brace af en hoop ik
snel weer te starten met tennis. Voordeel is wel dat ik nu extra veel tijd met
mijn familie en nichtje Maud, de dochter van mijn zus, kan doorbrengen.’
De werkweek van Aniek van Koot
‘Normaal gesproken stap ik drie tot vier dagen in de
week rond zes uur in de auto vanuit de Achterhoek, zodat ik om half negen in
Amstelveen ben voor mijn tennistraining. Ik start met twee uur tennis, dan een
uur rust, weer twee uur tennis en nog anderhalf uur krachttraining. Daarnaast
train ik twee dagen per week met mijn eigen coach. Ontspanning haal ik uit tijd
doorbrengen met mijn familie en vrienden. Gezellig samen winkelen, eten. Ik
vind het ook heerlijk om te koken, daar word ik echt rustig van. Al ben ik niet
de allerbeste kok.’
Fractievolger
‘Ik ben door de gemeentewethouder van de VVD gevraagd
als fractievolger. Een grote eer! Het past ook bij me, omdat ik niet bang ben
mijn mond open te trekken. Ik hoop een aantal zaken te veranderen. Zo weet ik
dat een nieuwe rolstoel of invalideparkeerplaats regelen een heel proces is,
terwijl dat volgens mij veel makkelijker moet kunnen. En ik wil me graag
inzetten voor de jeugd in Aalten, zodat zij ook beter worden gehoord. Verder
heb ik geen ambitie om Rutte ooit op te volgen. Ik wil graag mijn eigen koers
bepalen en iets veranderen voor gehandicapten en jongeren in mijn gemeente.’
Moeilijke keuze
‘Ik heb helaas veel verjaardagen en mooie momenten
moeten missen door mijn carrière. Zo was ik tijdens de geboorte van mijn
nichtje, de liefde van mijn leven, op de afsluiting van een toernooi. Eenmaal
thuis probeer ik er zo veel mogelijk bij te zijn. En andersom doet mijn familie
ook alle moeite. Zoals in 2016 toen mijn ouders, broertje, zus en vriend naar
Rio zijn gekomen. Om die reis te betalen, hadden ze flink gespaard. Veel te
gek, vond ik. Maar wel super-bijzonder dat ze me daar zilver en goud hebben
zien winnen en dat we het echt samen hebben beleefd.’